Karanlık ve Issız Bir Otoyolda Durmayın

Uçsuz bucaksız bir otoyolda ilerlerken gece zifiri karanlıktı, tek ışık, karanlığı delen arabamın farlarından geliyordu. Sessiz otoyolda hem ürkütücü hem de huzurlu bir şeyler vardı. Kilometrelerce başka bir araba görmemiştim ve seyahat ettiğim her kilometrede izolasyon hissi artıyordu. Mantıksal olarak bunun imkansız olduğunu bilmeme rağmen, izlendiğim hissinden kurtulamıyordum.

Sürmeye devam ederken, uzakta bir şey gördüm. Yolun kenarında duran bir figür, başparmağını otostop için evrensel bir işaret olarak uzatmıştı. Daha iyi yargıma karşı, merakım beni yendi ve daha yakından bakmak için hızımı düşürdüm. Figür bir kadındı, yüz hatları gölgeler tarafından gizlenmişti, ancak varlığında rahatsız edici bir şeyler vardı. Zihnimde çalan alarm zillerine rağmen arabayı durdurdum ve camı açtım.

Bir sonraki kasabaya gitmek için bir yolculuk istedi, sesi sessiz gecede yumuşak ama ürkütücü bir şekilde yankılanıyordu. Tereddüt ettim, içgüdülerim uzaklaşmam için çığlık atıyordu ama içimdeki anlayışlı taraf onu ortada bırakamazdı. Yolcu koltuğuna tırmanırken, arabadaki sıcaklık düşmüş gibiydi ve omurgamdan aşağı bir ürperti indi. Sessizce sürdük, atmosfer dile getirilmeyen bir gerginlikle yoğundu.

Birdenbire konuştu, sesi sessizliği bıçak gibi deldi. Bana tam da böyle bir gecede bir otostopçuyu alan ve iz bırakmadan kaybolan bir gezginin hikayesini anlattı. Sözleri havada asılı kaldı, önümüzde uzanan karanlık otoyolla eşleşen bir önsezi ile ağırlaştı. Ona baktım ve bir anlığına ifadesi insanlık dışı bir şeye dönüştü. Durumumun gerçek dehşetini fark ettiğimde kalbim göğsümde küt küt atıyordu.