“Lütfen,” ses titredi. “Başlamadan önce köpeğimi görmeme izin ver.”
Doktorlar bakıştılar. 43 yaşında bir kadın. Yalnız. Ailesi yok, çocuğu yok. Sadece bir köpek – Greta adında yaşlı, sadık bir Alman Çoban Köpeği. On yıldan fazla birlikte yaşadılar. Greta en zor anlarında – ebeveynlerini kaybettikten, boşandıktan, hastalıktan sonra – yanındaydı. “On dakika,” dedi doktorlardan biri isteksizce.
Greta içeri getirildiğinde, ilk başta kokular ve beyaz hastane duvarları onu şaşırttı, ama sonra sahibini tanıdı ve ona doğru koştu.
“Merhaba kızım,” kadın elini yumuşak tüylerin üzerinde gezdirdi. Gözyaşları ellerine damlıyordu. “Üzgünüm… Seni terk ettiğim için üzgünüm. Korkuyorum ama korkma. Akıllı kızım, seni çok seviyorum.”
Köpek tüm vücuduyla ona yaslandı, dondu ve sonra aniden… uyanık oldu.
Greta hırladı. Bu korkmuş bir ses değildi. Şaşkın olan sahibi, sadık köpeğinin kendisi ve sedyeyle odaya giren doktorlar arasında koştuğunu gördüğünde dirseklerinin üzerinde doğruldu.
“Greta, ne yapıyorsun? Sessiz ol!” diye bağırdı korkuyla. Ama köpek hırlamaya devam etti. Doktorlardan biri öne çıktı, kadını ameliyata almaya çalıştı, ancak Greta aniden öne atıldı ve doktorun elini ısırdı. Daha önce hiç böyle bir şey yapmamıştı…
“Köpeği götürün!” diye bağırdı hemşireler.
Kadın, Greta’nın havlamasını, ulumasını, uzaklaşmaya çalışmasını şaşkınlıkla izliyordu; sanki önemli bir şey, acil bir şey, kendisinden başka kimsenin anlayamayacağı bir şey söylemek istiyordu.
Ve sonra anladı.
“Dur,” dedi kadın zorlukla. “Ben… Ameliyatı reddediyorum. Hemen ikinci bir muayene yapın.”
“Bu delilik,” diye itiraz etti doktor, bandajlı eli tutarak. “Hayatını riske atıyorsun!”
– Hissediyorum… Emin olmalıyım. O… o bir şeyler hissediyor. Köpeğim hiç böyle davranmamıştı.
Aynı akşam tekrar testleri yapıldı. Röntgenler, MR’lar.
Gözlerine inanamadılar. Doktorlardan hiçbiri.
Tümör gitmişti. Tamamen. İz değil. Sanki hiç orada bulunmamış gibi.Bir hafta sonra, Greta ile parkta yürüyordu. IV yok. Dikiş yok. Korku yok.
Köpeğin önünde diz çöktü ve başını göğsüne yasladı.
– Beni kurtardın. Biliyordun. Nasıl?..
Greta sessizce nefes verdi, yanağını yaladı ve başını omzuna koydu.
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..