Cevabı soğukkanlıydı: “Delirdin mi sen?” Lafı geçiştirmek için yeterli gibiydi ama içimdeki kuşkuyu dindirmedi. Arkadaşımın tavsiyesiyle telefonuna izleme uygulaması kurdum. Bir akşam, sadakatime dair en ufak umudum tükenmiş haldeyken uygulama beni çileden çıkardı: Kocam işten çıkıp, şehir dışında bir köydeki adrese gittiğini gösteriyordu. Her seferinde aynı yere—üzerinde yaşanmış, köhne bir ev gibi duruyordu.
O akşam, soğuk bir kararlılıkla oraya gittim. Eski yapı kapıya kadar sessizdi; kapı açık, hava ağır… Kokusu rutubet, çürük ve kapıdan sızan ölüm gibi bir his taşıyordu. Yavaşça içeri girdim. Tahtadan zeminin gıcırdaması bile içimi titretti.
Loş bir odada, büyük siyah çuvallar… Kimi sıkıca bağlanmış, kimisi yarı açık duruyordu. Zemin, kararmış lekelerle kaplıydı. İçim ürperdi; yaklaştıkça durumun vahameti daha net anlaşılır oldu. Birinin eli, bağlanmamış çuvalın arasından sarkıyordu. Soğuk, cansız, tırnağı kırık bir insan eli.
Donup kaldım. İçimden çığlık atmak geldi ama ses çıkmadı. Tam o sırada arkamdan geldiği belli olan bir ses duyuldu:
– Burada ne arıyorsun?
Arkada kocam duruyordu, elinde demir bir çubuk—kaldırıcısı. Yüzündeki ifade tanıdık değildi. Soğuk bir tebessümle baktı yalnızca.
– “Beni bulamazsın sanmıştım,” dedi. Sesinde korkutucu bir soğukluk vardı.
Geri çekildim ancak arkamda yalnızca soğuk bir duvar vardı. O bir adım más attı, kaldıracını sıkıca kavrayarak yaklaştı.
– “Keşke gerçekten başka biri olsa,” dedi fısıldar gibi. “En azından hayatında huzur bulabilirdin.”
O an anladım—bir saniye daha orada kalsaydım neler olabileceğini. Instinktif bir şekilde kapıya doğru koştum, eşiği atlayarak dışarı fırladım. Dizlerim bükülmüşken yere saplandım; ardımdan yükselen çığlıklar geldi:
– “Kimse sana inanmayacak! Asla!”
Ve o korkunç gerçek aklıma çaktı: Evet, bu adam, başkalarının gözünde hep mükemmel bir eşti; güvenilir görünüyordu. Ama ben x-ray’dan geçiyordum artık ve görenler asla gerçekleri kabul etmeyecekti.
Us-ttekı Re-sımden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
