Herkesin sustuğu bir andı. Dağ yıkılmış, enkaz sessizliğe gömülmüştü. Toz hâlâ havadaydı. Kırılmış beton, dağılmış taşlar ve sarsılmış yürekler arasında yalnızca bir ses vardı — tiz, kararlı ve telaşlı bir havlama.
Adı Parstı. Eğitimli bir arama kurtarma köpeğiydi. Sessizliğin içinde, eğitmeninin bile duyamadığı bir şey duymuştu. Belki bir kalp atışı, belki nefesi kesilmiş bir fısıltı. Onun için yeterliydi
Kimsenin fark etmediği, dev bir kayanın tam dibine doğru yöneldi. Hemen başını yere koydu, sonra tekrar havladı. Eğitmeni tereddüt etti — orası daha önce kontrol edilmişti, hiçbir termal iz yoktu. Ama Pars ısrarcıydı. Tırnaklarıyla toprağı eşelemeye başladı.
Çevrede toplanan insanlar, köpeğin hareketlerine anlam veremiyordu. “Boşuna uğraşıyor,” dedi biri. “Orada kimse kalmadı.” Bir diğeri sadece sustu; gözleri Pars’ın aralıksız çabasında takılı kalmıştı.
Tam o sırada, kayanın üst kısmı kıpırdadı. Pars bunu hissetti. Geri çekilmek yerine daha da yaklaştı. Patilerini kayanın altına sokmaya çalışıyor, burnunu aralığa dayıyor, yeniden ve yeniden havlıyordu. Kaya ağır ağır eğiliyordu. Herkesin içi ürperdi.
“Pars! Geri gel!” diye bağırdı eğitmeni. Ama Pars dönüp bakmadı bile.
Sonra o an geldi. Bir inilti… Belirsiz ama gerçek. Sessizliğin içinden bir can yankılandı. Pars’ın duyduğu sesti bu.
Eğitmeni hemen koştu, ardından ekipler geldi. Kazmalar, demir levye, eller… Herkes bir anda harekete geçti. Kaya dikkatlice desteklendi, Pars son anda geriye sıçradı.
Ve birkaç dakika sonra… Tozun içinden küçücük bir el çıktı. Ardından bir çocuk sesi
“Anne!”
Pars, gözlerini kısmış, başını eğitmeninin dizine yaslamıştı. Kuyruğu yorgun ama mutlu bir şekilde sallanıyordu. O an herkes sustu. Çevredeki şaşkınlık yerini hayranlığa bıraktı.
Köpeğin ne yaptığını anlamamışlardı. Ama şimdi anlıyorlardı.
O, sadece bir köpek değildi. O, bir hayatın sesini duymuştu. Ve hiç kimse dinlemese bile… vazgeçmemişti.
İstersen bu sahneyi çocuk kitabı diliyle ya da film senaryosu formatında da düzenleyebilirim.
