Babamın cenazesi herkes için acı bir kayıp, bir veda anıydı. Kalabalığın içinde kaybolmuş bir ruh gibi hissettiğim o an, gözlerim yaşlı kalabalığın ardında kaybolmuşken, birden yanımda beliren yaşlı bir kadın dikkatimi çekti. Yüzündeki derin çizgiler, hayatın ne denli acımasız olabileceğini fısıldıyordu bana. Elini omzuma koyarak, sesini alçaltarak, 'Sen burada olmamalısın,' dedi. Sözleri kafamda yankılandı, adeta bir yankı odasında kaybolmuş gibi hissettim. Kendi ölüm korkumla yüzleşmek, babamın kaybının ağırlığıyla başa çıkmak zorundaydım. O an, hayatın, insanların ve kaybın karmaşasını daha da derin bir şekilde hissettim.
Yaşlı kadın sadece bir cümleyle derin bir anlam yüklemişti, sanki cenaze, yaşamın döngüsünde bir dönüm noktasıydı. Belki de burada olmamın nedeni, insan olmanın getirdiği sorumluluklardan kaçış değil, aksine yüzleşmek olmalıydı. Herkesin kaybı ve sevgi dolu anıları arasında, benim için belirsiz bir yolculuk başlamıştı. Bu yolculuk, belki de kendi içsel çatışmalarımla yüzleşmek ve yeniden doğmaktı. Yaşlı kadının sözleri, hayatın ne kadar geçici olduğunu hatırlatırken, aynı zamanda sevgi ve bağlılığın kalıcı olduğunu da gösteriyordu. Cenazeden sonra, hayatın bir çiçek gibi solduğunu ama bu çiçeğin tohumlarının kalpte her zaman var olacağını fark ettim. Kayıplar, sadece yokluk değil, aynı zamanda hatıraların ve sevgi dolu anların kalıcılığıdır. Bu ağır yükü taşırken, belki de en önemli olan, her bireyin hayatının bir parçası olduğumuzu bilmektir.