10 milyon dolarlık bir anlaşmayı kapattıktan sonra, para çantasını gece boyunca saklaması için eşime verdim. Ertesi gün, ortadan kaybolduğunu ve telefonlarının kapalı olduğunu görünce şaşkına döndüm. Bir not bırakmıştı: “Para için teşekkürler, erkek arkadaşımla yeni bir başlangıç yapıyorum ve sıfırdan başlamakta bol şans.” Gülmeden edemedim çünkü çaldığı çanta… aslında…
10 milyon dolarlık bir anlaşmayı kapatmak, dünyanın tepesinde durmak gibi hissettiriyor. “Hayatımın geri kalanında hatırlayacağım an bu.” diye düşündüğümü hatırlıyorum. Haklıydım, ama beklediğim sebeplerden dolayı değil.
Sözleşmeyi ve “kutlama teslimini” eve getirdim; içi geçici nakit dolu sembolik bir deri spor çantası. Eve vardığımda, eşim Ria ipek pijamalarıyla beni bekliyordu. Çantayı bırakırken gülümsedi.
“Bütün o para… öylece duruyor. Kaçıp gitmeyeceğime mi inanıyorsun?” diye şaka yaptı ama gözleri şaka yapmıyordu.
Gülümsedim. “Tabii ki canım. Sen benim karımsın.”
“Bu gece dolapta saklayacağım,” dedi. “Ne olur ne olmaz.”
Başımı salladım, iyi geceler öpücüğü verdim ve uykuya daldım. Uyandığımda gitmişti. Kıyafetleri, telefonları ve para kesesi. Mutfak tezgahında tek bir katlanmış not duruyordu.
Para için teşekkürler bebeğim. Erkek arkadaşımla yeniden başlıyorum. Sıfırdan başlamakta bol şans. – Ria
Bakıp kaldım. Sonra güldüm. Yıkılmış bir adamın kahkahası değildi. Rakibinin on hamle önce kurduğu şah matla doğrudan karşılaşmasını izleyen bir satranç ustasının kahkahasıydı.
Ria zeki olduğunu düşünüyordu. Ama benim sadece parayla uğraşmadığımı bilmiyordu. Riskle, takım elbiseli yılanlarla ve gülümsemelerle süslenmiş ihanetle uğraşıyorum. Aylar önce, bu çantayı özel olarak yaptırmıştım, içine yüksek kaliteli replika para doldurmuştum ve alt astarına bir GPS takip cihazı dikmiştim. Hırsızlık koruması için değil. Sigorta için.
Masamda oturup takip uygulamasını açtım. İşte oradaydı, 17. Karayolu’nda güneye doğru gidiyordu. Bulut kamera görüntülerini açtım. 02:17: Ria sessizce dışarı çıktı. 02:19: Birini öpmek için durdu. Eski spor arkadaşım Darren. Çantayı arabasına taşıdıkları kareye yakınlaştırdım ve sonra tekrar gülümsedim.
Telefonum titredi – gizli bir numara. Hoparlörden açtım, kahvemi yudumladım.
“John,” diye tısladı Ria’nın sesi. “Bu da ne?”
“Günaydın, gün ışığım,” dedim neşeyle. “Şimdi ormanda mı uyuyoruz?”
“Bana sahte para verdin.”
“Hayır, Ria. Burada önemli bir fark var. Ben sana sahte para verdim. Ancak sen, gerçek olduğuna inanarak çaldın. Buna ‘niyet’ denir. Yakında çok şey öğreneceğin eğlenceli bir hukuk terimi.”
“Bunu sen mi planladın?”
“Eminim planladım. Benim dünyamda insan sadece başarıyı değil, ihaneti de planlar.”
“Sen bir psikopatsın.”
“Hayır,” diye cevapladım, bir cerrah kadar sakin bir tavırla. “Ben bir stratejistim. Bu arada, sen ve Darren hızlı hareket etmek isteyebilirsiniz.”
“Ne demek istiyorsun?”
“Küçük soygununun kendi kendine ilerlemesine izin vermiş olabilirim ama şimdi polisi arayıp çantanın çalındığını bildiriyorum. Hem de isimleriniz ve konumunuzla birlikte.”
“Bunu yapmazsınız.”
“Ah, ama ben çoktan yaptım.” Klik.
Yirmi dakika sonra GPS takip cihazı hareket etmeyi bıraktı. Zaten resmi bir polis raporu vermiştim: yüksek değerli bir işlemle ilgili sembolik bir varlığın çalınması, video görüntüleri ve plaka bilgileriyle birlikte. Çoğu insanın unuttuğu şey şu: Sahte banknotlar olsa bile, çalma niyeti ve şirket malını kötüye kullanmak, özellikle de büyük bir sözleşmeye bağlıysa, hala suçtur. Aynı gün sabah 10:12’de avukatımdan bir fotoğraf aldım: Darren, yüzü bir polis arabasının kaputunun üzerinde, kelepçeli. Ria, arka planda gözyaşları içinde çığlık atıyor, o döküntü kiralık kulübenin çakıllı araba yolunda yalınayak. Fotoğrafla birlikte bir mesaj geldi: Olaysız bir şekilde tutuklandı. Polis çantayı aldı. Suçlamalar bekleniyor. Ağır suçtan yargılanmak mı yoksa vazgeçmek mi istiyorsunuz?
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
