Sessiz bir sahil kasabasına gelmiştim, birkaç günlüğüne

— Beyefendi, durun! Sizi tanıyorum!
Bir anlık şaşkınlıkla duraksadım. Karşımda, sekiz yaşlarında bir kız çocuğu belirivermişti. Elini çekinmeden uzattı:
— Lütfen beni izleyin. Anneme göstermek istiyorum sizi!
Nazikçe uzaklaştım, ama gözlerinin içindeki kararlılığı görünce dedim ki:
— Bekle… peki, beni nereden tanıyorsun?
Bana aynen baktı, tüm ifadesiyle:
— Fotoğrafınız, her gün annemin cüzdanında duruyor!
Birkaç saniyeliğine kelimeler düğüm oldu. Tanıdık gelmiyordu ama o gözlerde bir şey vardı.
— Annenizin ismi ne?
— Julia!
Bu isim bir yerlerden kulak aşinalığı gibi geldi ama bir yüz canlanmadı aklımda. Kız yeniden elimi çekti:
— Gel, çok geç olmadan!
Uzun olmayan bir yürüyüşten sonra düzgünce boyanmış bir eve geldik. Kız kapıyı çarpıcı bir kararlılıkla açtı, içeri fırladı ve bağırdı:
— Anne! Geldi! Cüzdandaki adam burada!
Kapıda durakladım. Birkaç saniye içinde kadın kapıdan süzüldü. Beni görünce dondu; gözleri büyüdü, elleri hemen ağızlarına gitti. Gözyaşlarının ilk damlaları sessizce akmaya başladı.
Kalbim deli gibi çarpmaya başladı. Hiçbir şey söyleyemedim, cümleler boğulmuş gibiydi. O konuştu, sesi titreyerek:
— Bu gerçek olamaz… nasıl mümkün olabilir?
An yüzüme şimşek çarptı.
— Julia… sen misin?
Başını yavaşça salladı, gözlerini hafifçe indirdi.
— Seni sonsuza dek kaybettim sanmıştım…
Sözcüklerim kırılgandı; yıllarca süren boşluk belirmişti.
— Bana kendimi açıklama şansı vermedin…
Gözleri yaş dolu, ama sesinde acıyla karışık bir umut vardı:
— Ailemin tepki göstereceğinden korktum… Sadece paraya değer göreceklerini, beni kullandığını söyleyeceklerini düşündüler. Geriye yalnızca o günkü ben kalakaldım: Yirmi iki yaşında, korkak…
Başım döndü. Kaç yılın ardından şimdi karşımdaydı, yanındaki çocuk—ve gözlerinin tıpatıp aynı bakışı taşıdığını fark ettim. Bakışında, onun izlerini taşıyordu.
Çömeldim, göz hizasına inerek fısıldadım:
— Merhaba Miranda…
Kız tereddüt etti, utangaç bir gülümseme sıçradı yüzüne ve sarıldı. O anda Julia, kapının kenarında—elleri hâlâ yüzünü kaplamış, sessiz ama yoğun bir duygu seliyle titriyordu.
Yıllar geçmiş olabilir… ama bazen kader, kaybettiklerimizi sessizce geri getirir.