Çayımı demleyip oturuyorum sedirin kenarına. Bazen kâğıda bir şeyler karalıyorum. Geçen gün Efe’ye mektup yazdım. “Sınıfta uslu dur,” dedim. “Kızları üzme, kitaplarını kokla.” Bir anne ne diyebilirse o kadarını yazabildim. Zehra ablanın postayla yollarım dediği zarf hâlâ mutfak masasının üzerinde. Her gün elimi uzatıp tekrar yerine bırakıyorum. Çünkü belki, diyorum, yarın ekleyecek bir şey daha gelir içime….U-st.ekı G’or-s.el-d.en Dıger S-ayfaya G-e.c.ıp H’@berin De’v@mı-nı O’kuy@bilirsiniz.
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..