Ben on dört yaşındaydım. Herkesin neşeli çocuk dediği o çocuk

AMCAMIN TA’CIZINE DAHA FAZLA DAYANAMADIM
Ben on dört yaşındaydım. Herkesin “neşeli çocuk” dediği o kız. Okuldan geldiğimde evde kimse yoksa bile gülümsemeyi unutmayan, öğretmenine yardım eden, küçük kuzenlerini gezdiren o çocuk.
Ama bazı şeyler bir kere bozuldu mu, asla eski hâline dönmez.
Amcam, babamın kardeşi, bizimle kalmaya başladığında annem “Ne de olsa aileden biri” demişti. Babam da, “Biraz işleri bozuk, destek olalım” diye savunmuştu. O zamanlar ne kadar safmışım, “aile” kelimesine ne anlamlar yüklüyormuşum, bilmiyordum.
Her şey küçük bir dokunuşla başladı. “Kızım gibi seviyorum seni” demişti. Sonra saçımı okşamalar, yanağımdan … Ama yavaş yavaş bir şeyler değişti. Eller daha uzun kalmaya başladı, bakışları daha tuhaf oldu. İçimde bir şey bağırıyordu: “Yanlış bu!” Ama o kadar çok “aile” kelimesi geçmişti ki etrafımda, kendimden şüphe eder oldum
Bir akşam, annem ve babam misafirliğe gitmişti. “Kızım,” dedi, “Televizyon odasında yalnızım, gelir misin? Film açtım.” Kalbim deli gibi atıyordu. Gitmek istemiyordum. Ama hayır demek… İşte o en zoruydu.
Gittim. Keşke gitmeseydim.
Kapıyı arkamdan kapattı.
Sustum. Donup kaldım.
Kıpırdayamadım.
O an, içimde bir şey öldü.
Ama işt, hikâyem burada bitmiyor. Çünkü bir gün, okulda rehber öğretmenim fark etti. Çok konuşkan olan ben, artık sessizdim. “Her şey yolunda mı?” diye sorduğunda gözlerim doldu. Sadece “Ben çok kötü bir şey yaşadım” diyebildim. Ağladım. Saatlerce. O beni dinledi. İlk defa biri suçlu olmadığımı söyledi. İlk defa biri, bana inandı.
Sonra her şey değişti. Ailem şok geçirdi, inanamayanlar oldu, susturmaya çalışanlar da… Ama annem ağlayarak sarıldı bana. “Neden bana söylemedin?” dediğinde, sadece şunu söyledim:
“Korktum anne. Aileden birine kimse inanmaz sandım.”
Amcam yargılandı. Sessiz kalmadığım için, başka çocuklara zarar vermeden durduruldu. Hâlâ kabuslarım var mı? Evet. Hâlâ bir erkek arkamdan yürüdüğünde geriliyor muyum? Evet. Ama artık susmuyorum.
Çünkü susmak, onun işine yarardı.
Ama ben artık onun değil, kendi hayatımın sahibiyim.