Doktorlar köpeğin sahibine veda etmek için odaya girmesine izin verdiler – birkaç saat sonra hemşire içeri girdi ve dehşet içinde bağırdı 😨😢 Palyatif bakım odası sessizlikle doldu. Sadece kalp monitörü ara sıra zayıf bip sesleri yayıyordu – zar zor duyulabiliyordu, 82 yaşındaki bir adamın bedeninde solan nefes gibi. Teşhisini uzun zamandır biliyordu: yaygın metastazlar, geri dönüşü olmayan değişiklikler. Doktorlar dürüsttü – günleri kalmıştı, belki de saatleri. Ama onu tutan ölüm korkusu değildi – ayrılık acısıydı. Her gün pencereden dışarı baktı ve fısıldadı: — Ritchie… Nerdesin, küçüğüm… Ritchie – yol kenarında yavru köpek olarak bulduğu yaşlı, pasaklı ama sadık köpeği. Neredeyse on beş yıl birlikte geçirdiler – eşini, oğullarını, evlerini, arkadaşlarını kaybettiler… her şey, birbirimiz hariç. O gün, hemşire serumu değiştirmek için geldiğinde yaşlı adam aniden elini tuttu: — Lütfen… Ritchie’yi görmeme izin ver… O yalnız… Ona son bir kez daha sarılmadan gidemem. Hemşire soldu. Hayvanların hasta odalarına girmesine izin verilmiyordu. Ama kalbinde bir şey hareket etti. Baş hekime gitti. Ona deli gibi baktı: — Burası bir hastane… Ama… eğer bu onun son dileğiyse… İki saat sonra hastane girişinde yumuşak bir havlama sesi duyuldu. Ağaran namlusu olan sıska bir köpek orada durdu. Hemşire odanın kapısını açtı ve Ritchie tereddüt etmeden yatağa atladı. Kendini nazikçe sahibinin göğsüne yasladı, başını omzuna yasladı. Adam fısıldadı: — Üzgünüm… Senin için orada olamadığım için üzgünüm… Küçüğüm… Teşekkür ederim… Ağladı, köpeği okşadı, başını öptü. Ve Ritchie yumuşak bir şekilde inledi, sanki “Buradayım. Seninleyim. Sonuna kadar. ” Saatlerce böyle yattılar. Hemşire onları rahatsız etmemeye karar verdi ve odadan ayrıldı. Daha sonra dönüp kapıyı açınca – dehşetle bağırdı…..Resimden öteki Sayfaya
Geçiş Yaparak Haberin Devamını
Okuy’abilirsiniz
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
