Düğün günümde kız kardeşim olay çıkardı şampanya döktü, pastayı mahvetti

Düğün günümde kız kardeşim olay çıkardı – şampanya döktü, pastayı mahvetti ve “Bizden daha iyi olduğunu düşünmenin cezası bu!” diye bağırdı. Annem ona sarılıp “Sadece içini dökmesi gerekiyor.” dedi. Sessiz kaldım. O gece, sessizce okul ücretini geri aldım ve imzaladığım kira sözleşmesini askıya aldım. Sabah 8:40’ta, gerçekte ne olduğunu öğrendiler…
Tek bir anın, sağlam olduğunu düşündüğünüz her anıyı nasıl yeniden yazabildiği inanılmaz. 3 Ağustos hayatımın en mutlu günü olacaktı. Kırk üç konuk, hafif caz, nişanlım Emily’nin bir rüyadan fırlamış gibi görünmesi. Yıllarca kendimi paralayarak çalıştım -danışmanlık konserleri, uzun uçuşlar, havaalanı banklarında uyumak- sadece kendimi göstermek için. Bir kereliğine bunu kutlamama izin verildiğini düşündüm.
Kız kardeşim Bethany bunu böyle görmedi.
Geç geldi. İlk ipucum bu olmalıydı. Tören çoktan bitmişti. Sanki balo gecesiymiş gibi sırtı açık altın rengi bir elbiseyle içeri girdi, bir kadeh şampanya aldı ve kendine bir köşe buldu. Bir keresinde göz göze geldik ve sanki bir yabancıymışım gibi bana baktı.
Üç hafta önce, arabasının tekrar bozulduğunu söyleyerek ağlayarak beni aramıştı. Nisan ayında benden 1.200 dolar borç almıştı. Bu sefer yepyeni bir arabaya ihtiyacı olduğunu söyledi. Ona hayır dedim, param olmadığı için değil, onun B planı olmaktan bıktığım için. Dersleri asıyor, partilere gidiyor, ailemize “kendini bulduğunu” söylüyordu. Veda etmeden telefonu kapattı. Düğünüme kadar taşıyacağını sanmıyordum. Ona her zaman şüphe duymamayı tercih ederdim.
Kadeh kaldırana kadar bekledi. Herkese teşekkür etmek, Emily ile aşk ve bir hayat kurmak hakkında konuşmak için ayağa kalktığım anda Bethany de ayağa kalktı. Sonra kadehini fırlattı. Şampanya mükemmel bir kavis çizerek uçtu ve tatlı masasına çarparak Emily ile benim fotoğraf karemizi paramparça etti. Sonra düğün pastasını kapıp itti. Üç katlı, narin şeker işçiliği, hepsi yere bulaşmıştı.
Gözlerimin içine baktı ve dışarıdakilerin duyabileceği kadar yüksek sesle bağırdı: “Daha iyiymişsin gibi davranmanın cezası bu!”
Sonrası o kadar sessizdi ki birinin telefonunun titrediğini duyabiliyordum. Annem Bethany’ye koştu, onu bir savaş mağduru gibi kucakladı. “Sadece içini dökmesi gerek,” dedi. Emily’nin ailesi bana inanmazlıkla baktılar. Bethany ağlamadı bile. Sanki bir şeyi kanıtlamış gibi öylece çıkıp gitti.
Tek kelime etmedim. Düğünümü kendi mahkeme salonuna çevirmesine izin vermeyecektim. Gülümsedim, Emily’ye birkaç yumuşak söz söyledim ve koordinatöre başımla selam verdim. Gecenin geri kalanı aksayarak geçti.
Emily evde sessizdi. İyi olup olmadığımı sordu. İyi olduğumu söyledim. İyi değildim ama odaklanmıştım. Gelinliğini değiştirirken ben de dizüstü bilgisayarımı açtım. Üniversite portalına giriş yaptım ve geçen ay Bethany için ödediğim 9.400 dolarlık öğrenim ücretini iptal ettim. Ardından, imzaladığım daire kira sözleşmesi için çevrimiçi kiralama portalına girdim, hesabı kilitledim ve inceleme için işaretledim. Kira beş gün içinde ödenecekti…