Görevde, şehir çıkışındaki düz ve tehlikeli bir yola devriye atan polis memuru olarak

— Durunuz, hız yaptınız ve kuralları ihlal ediyorsunuz!
Birkaç yüz metre sonrası, nihayet araç kenara çekildi. Arabadan inmeye yaklaştığımda şoförün solgun ve endişeli yüzündeki korku hemen göze çarptı. Belgeleri istediğimde, içimde bir huzursuzluk duyumsadım—ayaklarının altında garip bir ıslaklık. Bu su değildi.
— Suyunuz mu patladı? — diye sordum, tedirgin adımla ve dikkatle.
Kadın, sesinde titreme, konuşamadı—nefes nefese, yalvarır gibi:
— “Lütfen… Yardım edin… tek başımayım…”
Çağrı furyasıyla hastaneye eskort yapma durumuna geçirdim. Arabanın arka koltuğuna aldım, hızla ve dikkatle sürücüsüz gibi yol aldım. Kadın sancılarla bağırmaya başlasa da, elimden geldiğince sakinleştirmeye çalıştım—kendim bile sarsılmış haldeydim.
Hastaneye varışta, doktorlar kapıda hazırdılar—emniyet müdürlüğü ile iletişim kurarak durumu iletmiştim. Doğumhaneye hızla kaldırıldı; birkaç saat geçtikten sonra yeşil koridorda karşıma çıkan ebelerin yüzündeki gülümsemeyle öğrendim:
— Tebrikler, sağlıklı bir kız bebeğiniz ve anne çok iyi durumdalar.
O an, bir kez daha anladım ki; toplum düzeni ve kurallar ne kadar önemli olsa bile, insanlığın vicdanla harmanlanan eylemleri her zaman daha kıymetlidir.