Kızım, bütün gün çocuğuna bakmama rağmen

Doğum sonrası annelik, bir kadının hayatındaki en büyük dönüm noktalarından biridir. Bu süreçte hem bedenen hem de ruhen yorulan anneler için en büyük destekçiler genellikle kendi anneleridir. Onlar, torunlarına bakarak, yemek yaparak veya ev işlerine yardım ederek yeni anneye nefes alacak bir alan açarlar. Bu destek, bazen o kadar doğal bir hal alır ki, hem veren hem de alan için görünmez bir hizmete dönüşebilir. Fakat annelik, bir anne ve kızı arasındaki sevgi bağını her zaman daha da güçlendirse de, bazen bu bağın hassas dengesini sarsan durumlar da yaşanabilir. Özellikle genç neslin yoğun ve hızlı tempolu yaşamı, deneyimli anne-babanın fedakarlıklarını gözden kaçırmasına neden olabilir. Bir anne için torununa bakmak, sınırsız bir sevginin ve fedakarlığın ifadesiyken, bu durumun bir “görev” veya “zorunluluk” olarak görülmesi, derin bir hayal kırıklığına yol açabilir. Bir annenin en büyük arzusu, ne kadar yorucu olursa olsun, çocuğuna ve torununa yardım edebilmektir. Ancak bu yardım, saygı ve şükranla karşılanmadığında, bir anne için hizmetçi gibi hissetmeye başlamak kaçınılmazdır. Sevgi, her zaman en büyük hediyedir. Ancak bu hediyenin değerini bilmek, ona karşı saygılı olmak ve fedakarlıkları fark etmek de bir o kadar önemlidir. Bir anne ve büyükanne olarak, en çok ihtiyacımız olan şey, paha biçilemez hizmetlerimizin karşılığında bir “teşekkür” ve “sevgiyle sarılma”dır. Aksi takdirde, en derin sevgi bile zamanla bir siteme, bir hayal kırıklığına dönüşebilir. Çünkü anneler, hizmetçi değildir. Onlar, hayatlarını çocuklarına ve torunlarına adamış, en büyük saygıyı ve sevgiyi hak eden kahramanlardır.