Kocamın eline uzanırken parmaklarım titredi. Soğuk. Hastane odasının sürekli bip sesinin yerini hemşirelerin kısık sesleri ve muşamba üzerindeki ayakkabıların gıcırtıları almıştı.
“Zamanı geldi Bayan Parker, doktor nazikçe söyledi. “Vedalarınızı söyleyebilirsiniz.”
Üç gün önce Ben baş ağrısından şikayet ederek bana veda öpücüğü vermişti. Öğle yemeğinde acil servisteydi. Akşama doğru, komada. Şimdi 35 yaşında gitmişti. Eğildim ve dudaklarımı alnına bastırdım, son, soğuk bir dokunuş. Koridora girdiğimde aklım bir inançsızlık sisi içinde, iki hemşire istasyonun yakınında toplanmış, başları eğilmiş sohbet halindeydi.
“Hala bilmiyor, değil mi?” biri fısıldadı.
“No,” diğeri ise sesi gergin olarak yanıtladı. “Ve eğer öğrenirse işimiz biter.”
Donup kaldım. Neyi bilmiyordum? Beni fark ettiler ve çabucak dağıldılar. Üçüncü bir hemşire, Tanya, eli dirseğime nazikçe yaklaştı. “Bayan Parker, eve gitmelisiniz. Yeterince şey yaşadın.” Sesi nazikti ama sanki beni bir sırdan uzaklaştırıyormuş gibi acildi.
“Onun grafiğini görebilir miyim?” Kendimi şaşırtarak sordum. “Geçmeden önce… bilinci yerinde miydi?”
“Hayır, Bayan Parker,” dedi, gözleri benimkinden kayarak. “Kabulden sonra yanıt vermedi.”
Tam o sırada Ben’in kız kardeşi Julia, gözleri kırmızı çerçeveli olarak koridordan aşağı koştu. “Gittiğine inanamıyorum, ” ağladı, beni kucakladı. “Ama mantıklı değil. Bu sabah saat 6’da mesaj attı. Sesi iyi geliyordu.”
Gözümü kırptım. “Ne?”
“Evet,” dedi telefonunu çıkararak. “Kendini daha iyi hissettiğini ve doktorların onu yakında serbest bırakabileceğini söyledi.”
Ekrana, sözde beyin ölümü gerçekleşen kocamın mesajına baktım. Tanya’nın yüzü solmuştu. “Bu imkansız,” diye ısrar etti. “Bay Parker’ın sabah 5:45’te beyin ölümü gerçekleştiği açıklandı
Eve dönüş yolu bulanıktı. Aklım fısıldanan sözleri tekrarlayıp duruyordu: Hala bilmiyor. Eğer öğrenirse işimiz biter. Evde sessizlik fiziksel bir varlıktı. Ben’in hastane çantasını kapının yanında buldum ama telefonu ve akıllı saati kayıptı. Onları kendim paketlemiştim. Hastaneyi aradım. Envanterinde herhangi bir elektronik kaydı yoktu. Ayrıca tıbbi kayıtlarının yayınlanmadan önce “5 ila 10 iş günü dahili inceleme” gerektirdiğini de bana bildirdiler. Standart prosedür dediler. Standart hissettirmedi.
Sonra, bilinmeyen bir numaradan arama. “Bayan Parker?” sessiz, acil bir ses dedi ki. “Burası Tanya, hastaneden. Bunun için işimi kaybedebilirim ama kocanızın çizelgesinde bir şey gördüm. Dün sabah uyanıktı. Seni istedi. Ajite oldu, personele bir şey söylemeye çalıştı.” Hat kesildi.
Ben’in bilinci yerindeydi. Beni istemişti. Ve yalan söylemişlerdi.
Julia ile bir saat sonra bir kafede tanıştım. “Ben Salı gecesi beni aradı dedi sesi kısıktı. “Sesi korkmuş gibiydi. Felçle ilgili değil, başka bir şeyle ilgili. İşleri berbat ettiğini ve seninle işleri düzeltmesi gerektiğini söyledi.”
Parçalar görmek istemediğim bir resim oluşturmaya başlamıştı. Bankada, mali durumumuzu incelerken, Ben’in felç geçirmesinden iki gün öncesine ait bir kredi kartı ücreti buldum: Peterson’ın Takıları, 3.850 dolar. Ben ve ben yüz doların üzerindeki herhangi bir satın alma işleminde danıştık. Kuyumcuya kadar sürdüm.
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
