On yıllık evliliğin ardından kocam Mehmet’ı avucumun içi gibi tanıdığımı düşünürdünüz. Ama hiçbir şey sizi ihanetin acısına -veya karmanın size soğuk ve hak edilmiş bir tabak servis etmesini izlemenin verdiği tatmin duygusuna- hazırlayamaz.
Her şey görünüşte sıradan bir Perşembe günü başladı. Mehmet alışılmadık derecede neşeli bir şekilde, neşeli bir melodi ıslık çalarak kapıdan içeri girdi. “Bil bakalım ne oldu?” dedi sırıtarak. “Yarın akşam bir iş partimiz var. Sadece çalışanlar -takım çalışması falan.”
Alnımı öptü ve evrak çantasını sanki onu gücendirmiş gibi kanepeye bıraktı.
“Eğlenceli bir şey değil. Sadece sıkıcı ofis muhabbeti. Gelmene gerek yok,” diye ekledi.
Bir kaşımı kaldırdım. Mehmet tam olarak “parti” tipi değildi; sosyal etkinliklere katılmaktansa boyanın kurumasını izlemeyi tercih ederdi. Ama boş verdim.
“Tamam,” dedim, yarının yapılacaklar listesini çoktan aklımdan silmiştim.
Ertesi sabah alışılmadık derecede tatlıydı. Şüphe uyandıracak kadar tatlıydı.
Ben krep hamurunu karıştırırken kollarını bana doladı ve fısıldadı, “Başıma gelen en iyi şey olduğunu biliyorsun, değil mi?”
Güldüm. “Bugün birileri abartıyor.”
“Sadece söylüyorum,” diye gülümsedi. “Ah, beyaz gömleğimi ütüleyebilir misin? Hani şu inatçı düğmeli olanı.”
Ona baktım ama başımı salladım.
“Ayrıca,” diye ekledi, “bu gece lazanya yapabilir misin? Şu benim sevdiğim peynirli olanından? Belki de banyoları da toplarsın – birileri uğrarsa diye. Her şeyin tertemiz olmasını ne kadar sevdiğimi bilirsin.”
Gözlerimi devirdim. “Elbette, Majesteleri.”
Keşke tuvalet şakasının daha sonra kendiliğinden yazılacağını bilseydim.
O gün, kendimi otomatik pilotta çalışan bir kadın gibi ev işlerine verdim. Müzik son ses, lazanya pişiyor, tuvaletler pırıl pırıl. Telefonum çalana kadar hareket etmeyi bırakmadım.
Bilinmeyen bir numara.
Bir an tereddüt ettim. Sonra cevapladım.
“Alo?”
İlk başta duyduğum tek şey arka plandaki konuşmalar ve müzikti. Sonra Mehmet’ın sesi – berrak ve kesin.
“Karım mı?” diye alay etti. “Muhtemelen evde yemek pişiriyor veya tuvaletleri ovuyordur. Çok tahmin edilebilir biri. Bu arada, ben buradayım aşkım.”
Bir kadın kıkırdadı.
Soğudum.
Arama aniden sona erdi. Sonra bir mesaj geldi – tek bir adres. İsim yok. Sadece bir konum bilgisi. Bakarken ellerim titriyordu.
Bu gerçek miydi? Mehmet, benim Mehmet’ım, gerçekten böyle bir şey söyleyebilir miydi?
Ağlamadım. Henüz değil. Anahtarlarımı aldım, bir palto giydim ve fırını kapattım. Lazanya bekleyebilirdi. Anlaşılan onurum da bekleyebilirdi.
Adres, şehrin diğer ucundaki lüks bir Airbnb’ye gidiyordu. Kusursuzca budanmış çitleri, parlak pencereleri ve önünde çok fazla spor arabası olan türden bir yer. Yaklaştım, kalbim küt küt atıyor, aceleyle lastik eldiven, tuvalet fırçası ve temizleyiciyle doldurduğum kovayı sıkıca tutuyordum. Uygun görünüyordu.
Bir kapıcı önüme çıktı. “Yardımcı olabilir miyim?”
“Evet,” dedim zorla gülümseyerek. “Kocam için bir şey bırakıyordum. İçeride. Uzun boylu, beyaz gömlekli.”
Tereddüt etti ama geçmeme izin verdi.
İçeri adım attığım anda tüm gözler bana döndü. Kıvırcık saçlı, kızarmış yanakları ve bir kova dolusu tuvalet malzemesi olan bir kadın. Evcimenliğin yürüyen bir sembolü.
Ve sonra onu gördüm.
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
