pencere kenarında yerleşmiş, önümüzdeki yaklaşık bir buçuk saatin huzur içinde geçmesini umuyordum. Ama önümdeki yolcu — bol desenli kazak giymiş, biraz da kilolu bir kadın — kalkışla birlikte koltuğunu, bana bakmadan hızlıca yatırıverdi. Dizlerim koltuğun altında sıkıştı, nefes almak bile zorlaştı.
“Afedersiniz,” diye nazikçe öne eğildim, “biraz yer açabilir misiniz? Dizlerim çok sıkıştı.”
Ama o bakışlarını bile çevirmeden yanıtladı:
“Bu şekilde daha rahatım.”
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..