Yaşlı bir çiftçi, fırtınadan sonra kümeste tek başına kalmış civcivi

Yaşlı bir çiftçi, fırtınadan sonra kümeste tek başına kalmış, annesini kaybetmiş bir civciv buldu. Zayıf, ürkek ama hayatta kalma isteğiyle gözlerinin içine bakan minik bir can…
O an içinden bir ses ona şöyle dedi:
“Bu civcivin kaderi tavuk olmak değil.”
Dağın zirvesinde terk edilmiş bir kartal yuvası vardı.
Oraya civcivi yerleştirdi.
Ve olanları izlemek için bir gözetleme kamerası kurdu.
Küçük bir köyde yaşayan yaşlı bir çiftçi, fırtınalı bir gecede kümesten dışarı savrulmuş, zayıf düşmüş bir civciv buldu. Tüyleri ıslanmıştı, titriyordu. Onu eve götürüp ısıttı ama ertesi sabah çok farklı bir karar aldı.
“Bu civciv, sıradan bir tavuk gibi yaşamamalı,” dedi.
Ve aklındaki çılgın fikri uygulamaya koydu:
Onu dağın tepesindeki eski bir kartal yuvasına bıraktı.
Üstelik her anı kaydetmek için yuvaya gizli bir kamera yerleştirdi.
???? İlk Günler:
Kartal, yuvaya döndüğünde civcivi görünce önce irkildi. Ama öldürmedi.
Hatta kendi yavrularına verdiği yiyecekten ona da verdi.
Civciv, her geçen gün onlar gibi davranmayı öğrendi.
Yerde yürümeyi değil, yüksekten bakmayı tercih etti.
Kartal yavruları gagalarını taşlara vururken, o da aynısını yaptı. Onlar kanat çırpınca, o da çırptı. Korkuyordu… ama her defasında biraz daha yükseliyordu. ???? Ve o an geldi… Bir sabah kamera kaydındaydı. Kartal yavruları yuvadan uçtu. Ve… civciv de kenara geldi. Küçük kanatlarını açtı. Aşağıya baktı. Rüzgâr yüzüne çarpıyordu. Ve atladı. İzleyen çiftçi gözlerine inanamadı. O civciv… gerçekten süzülüyordu. Kanatlarıyla değil — inancıyla uçuyordu.