Yol kıyısındaki sabah ışığı hâlâ serinliğini korurken

Aracı ani bir frenle durduran memur, flaşörlerini yakarak güvenli bir mesafede beklemeye başladı. Kalbinin ritmi yükseldi. Karakolla irtibata geçip durumu anlattı; “Yolun ortasında tabut var!” dedi. Görevli inanmadı, belki bir kargo kazası diyen bile oldu. Ama memur, yalnızlığın ortasında duranın bir rastlantı olmadığına güçlü biçimde inanıyordu.
Ortam kısa sürede polis yelekli iki meslektaşla doldu. Tabutun etrafında sessiz bir keşif başladı: sürüklenmiş izler, zeminde sadece bu cismin oraya ait olduğunu düşündüren izler vardı. Ağır bir tabu gibiydi; belki bir cenaze malzemesi, belki de sıradan bir taşıma aracı… Ama sezgiler, yanıldığını düşünmek istemiyordu.
Bir diğer memur tabutun kapağına hafifçe vurdu; hatta ağırlığı test etti. Bunun rutin bir keşif olmadığını hissettiler. Hemen—evet, hemen—tabutu açma kararı aldılar. Kapağı ağır ağır kıstılar, menteşeler gıcırdadı, içe çekilen nefeslerin sessizliği çöktü. Ve içinden çıkan… korkutucuydu: tabut, kuru çiçekler ya da defin için hazırlanmış yakıcı eşyalar yerine, sıradan siyah çöp torbalarıyla sırasız ama düzenli şekilde doldurulmuştu. Bir torbanın kenarı yırtılmış, beyaz bir toz dökülüyordu.
“Olamaz…” dedi memurdaki diğer. Bu sahne, bir suç öyküsünün ortasına düşürmüştü onları. Çöp poşetinde sızan toz; sıradan bir sahne değil, yasaya karşı işlendiğinin açık bir deliliydi.
Sonradan öğrendiklerine göre olayın ardında, defin evleriyle ilişkili bir suç örgütü vardı. Tabut örtüsü bu durumda yalnızca kamuflajdı; içindeki malzeme—bazı tür yasa dışı maddelerdi. Yakındaki bir kaza sonucu bu tabut yola düşmüş, suçlularda toparlanamadan terk edilmişti.
Bu tuhaf ve korkutucu keşif, küçük bir yol devriyesinden bela bağlantılı bir soruşturmanın başlangıcına dönüşmüştü. Belki de aslında hayatın en sıradan anlarında, en beklenmedik fragmanlarla büyük sırlar açığa çıkabiliyordu. Zavallı bir tabut—ama içinde, gölgeyle örülü bir düzenbazlığın izleri vardı.