Kalbim durdu. “Bu imkansız. Babamın saati bende, değil mi…” Çalışma saatlerimde sakladığım çekmecemi açtım. Boştu.
“Hanımefendi, hala orada mısınız?”
“Saat,” diye fısıldadım. “Gitti.”
“Bundan korkuyordum. Bak, dükkana gelebilir misin? Görmen gereken bir şey var ve bunu telefonda konuşmak istemiyorum.”
Ellerim titreyerek araba kullanırken hemen işten çıktım….Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..
Üstteki Resimden Diğer Sayfaya Geçiş Yaparak Haberin Devamını Okuyabilirsiniz..