Odanın sessizliği iyiydi

Dayanamadım, kapıyı açtım. İçeri girdiğimde oda tamamen sessizdi. Oğlum huzurla uyuyordu, hiçbir şey yoktu. Yine de içim rahatlamadı. Ertesi sabah her köşeyi araştırdım, pencereyi kontrol ettim, perdeleri değiştirdim, hatta giysi askılarını bile kaldırdım. “Belki ışık oyunudur,” diyordum.
Ama sonraki gecelerde gölge yine belirdi. Kameradan izlediğimde aynı noktada, aynı hareketleri yapıyordu. Bir gece oğlum hafifçe kıpırdandı, gölge sanki ona doğru eğildi. Kanım dondu. O an karar verdim: odayı tamamen değiştirecektim. Yatağını başka duvara aldım, eşyaları sadeleştirdim, ışık ayarlarını değiştirdim.
Sonrasında… gölge kayboldu. Günler geçti, hiçbir şey görünmedi. Kamera artık sadece oğlumun masum nefeslerini kaydediyordu. Belki de gerçekten ışığın oyunu, belki zihnimin bana oynadığı bir oyun… ama emin olduğum bir şey var: O an hissettiğim korku, hayatımda yaşadığım en yoğun korkuydu.