Sıcak bir yaz günüydü

“Ne rezalet!” diye homurdanmaya başladı bir izleyici. “Kim o kirli köpeği buraya getirdi? Havuz artık kullanılamaz hâle geldi.” Derken bir diğer ses, yumuşak bir yakarışla karşılık verdi: “Bırakın onu, belki sıcaktan bunaldı. O da canlı, değil mi?”
Görünüşte bunun bir serinleme çabası olduğunu düşündüler. Ancak köpek, bir anda derin bir sıçrayışla havuza atladı.
Kahkahalar, çığlıklar… ama gerçek sebep su yüzeyine çıktıktan kısa süre sonra ortaya çıktı. Köpek kulaç atarak havuz kenarına yüzdü ve ağzına sıkıca tuttuğu şeyi gösterdi.
İnsanların tepkisi endişeye dönüştü. Suya bakınca, ağızda gördükleri şey oyuncağın ya da havlunun şekli değildi—fark ettiklerinde nefesleri kesildi: Küçük bir kız çocuğunun giysisiydi. Minik beden suyun içinde boğulma tehlikesi geçirmiş, ağzı ve yüzü ıslak haldeydi. Gözyaşları ve korku hâlâ üzerindeydi.
Havuz başından yükselen panikle koşan kalabalık arasında, bir anne diz çöküp çocuğu nazikçe köpeğin ağzından aldı. Baba ise telaşla ambulansı arıyordu. Sesler, feryatlar, zamanın bir anda ağırlaştığı o an… ama umut da oradaydı.
Neyse ki, küçük kız biraz su yutmuş, ama durumu kritik değildi. Olay yerine ulaşan sağlık ekipleri, onu kıyafetlerini değiştirilmiş ve annesinin kucağında, güvenli bir biçimde dinlenirken buldular. Doktorlar, her şeyin zamanında fark edilmiş olmasının hayati önemi olduğunu söyleyecekti.
Ve köpek… O sadece havuzun kenarında, ıslak tüyleri altında, yorgun ama gururlu bir sessizlikle uzanmıştı. Gözünde hem bir huzur hem de bir kahramanlık yorgunluğu vardı.
O gün orada bulunan herkesin aklında bir kez daha yer etti bu olay: Köpekler su kenarına ait olabilir—özellikle yaşam kurtaran bir bekçinin cesaretiyle.